Tekst w formie ostatecznej składa się z korpusu głównego oraz przypisów stanowiących uzupełniającą opowieść opartą na faktach z literatury tematu, na cytatach wypowiedzi znamienitych autorów dzieł architektonicznych oraz autorów tekstów o architekturze. W tekst główny wplecione są ilustracje ściśle się z nim wiążące i uzupełniające go w warstwie wizualnej. Wszystkie ilustracje zostały podporządkowane stylistyce notatki rysunkowej, uzupełniającej myśl autorską. Przyjęcie terminu rozważania uzasadniam chęcią okazania szacunku dla spraw, o których pragnę pisać. W CZĘŚCI I próbuję przedstawić sposób ujęcia tematu pracy w poszczególne rozważania. Staram się przedstawić układ pracy w formie tabeli i objaśniam przyjętą kolejność omawiania zagadnień - od „Odwiecznego kontredansu..." do „Dróg wyjścia", z zaznaczeniem, dlaczego w centrum układu zawarto przemyślenia pt. „Siła wielkich kreacji..." W CZĘŚCI II omówiłam czynnik czasu jako punkt odniesienia dla rozważań dotyczących wybranych aspektów wpływu dynamiki czasu na przemiany w twórczości architektonicznej na efekty, jakie ma czas dla dzieła architektur - bo przecież nie tylko niszczy, ale i wzbogaca. Staram się wykazać, że czynnik czasu ma decydujące znaczenie tak dla twórcy dzieła architektury, jak i dla odbiorcy tegoż dzieła. CZĘŚĆ III, którą zatytułowałam „Pułapki klarowności klasyfikacji pozornej", poświęcam rozważaniom o nieadekwatności oceny i klasyfikacji twórczości w dziedzinie architektury. W części tej pragnę unaocznić, jakie trudności w obecnym okresie musi pokonać krytyka dzieł architektury. Należy bowiem wziąć pod uwagę niejednorodność ocen i kryteriów, według których próbujemy oceniać, jakie dzieła architektury są znaczące dla rozwoju i godne szacunku, a które należy obiektywnie, ale surowo ocenić i jawnie mówić o braku ich wartości. CZĘŚĆ IV - „Izmy..." pokazuje dynamikę ciągłych poszukiwań najlepszego sposobu tworzenia. Deklaracje czy manifesty, oświadczenia i ideologie - związane z prądami i nurtami, które zajęły bardzo dużo miejsca już w literaturze fachowej ubiegłego wieku. Nie uważam więc za konieczne przedstawiać chronologicznie następujących po sobie okresów już sklasyfikowanych i „zaszufladkowanych" w katalogu myśli architektonicznej. Natomiast usiłuję dowieść, jakie jest tempo zmian, i zwrócić uwagę na to, jak budować, aby godnie żyć; nie potępiać poprzednich pokoleń architektów, nie działać na zasadzie odrzucania, bo to grozi zjawiskiem rykoszetu.