W monografii przedstawiono metody modelowania układów mechanicznych umożliwiające uzyskanie odpowiednio dokładnych modeli niskiego rzędu. Jedną z nich jest dyskretno-ciągła metoda pryzm (DCMP). Łączy ona zalety metod modelowania układów ciągłych o parametrach rozłożonych i dyskretyzowanych przestrzennie o parametrach skupionych. Jej opis matematyczny wyprowadzono posługując się metodami sztywnych elementów skończonych i transmitancji układów o parametrach rozłożonych. Prowadzi ona do modeli dyskretno-ciągłych, które są dokładniejsze od modeli MES przy porównywalnej liczbie elementów lub zbliżonych rzędach tych modeli. W pracy przedstawiono także metody hybrydowego modelowania modalnego układów jednowymiarowych o parametrach rozłożonych, wielowymiarowych o parametrach skupionych i wielowymiarowych opisywanych dyskretno-ciągłą metodą pryzm. Polegają one na wiązaniu dwóch modeli składowych, z których jeden jest zredukowanym modelem modalnym tej części układu, dla której łatwo jest formułować warunki ortogonalności, zaś drugi modelem dyskretnym pozostałej jego części. Do wyznaczania wartości i funkcji własnych oraz mas i sztywności modalnych zredukowanego modelu modalnego wykorzystuje się metodę transmitancji układów o parametrach rozłożonych. Dzięki temu uwzględnione częstości własne modeli modalnych są dokładne a modele hybrydowe dokładniejsze. Uzyskiwane w ten sposób modele mogą uwzględniać efekty żyroskopowe, Coriolisa, a także zjawiska prowadzące do nieliniowych modeli matematycznych.

Przedstawione metody mogą znaleźć zastosowanie m.in. do modelowania obiektów regulacji w układach sterowania, w których szczególnie pożądane są modele niskiego rzędu.