Monografia podejmuje zagadnienie kształtowania środowiska mieszkaniowego, jest próbą reaktywacji kategorii wspólnoty sąsiedzkiej i przedstawienia jej w nowej perspektywie, jako efektu świadomej współpracy architekta i przyszłych mieszkańców. Istotą problemu badawczego jest koncepcja mikrośrodowiska rozumianego jako miejsce wspólnoty. Autor rozpatruje kwestię wpływu ukształtowania środowiska mieszkaniowego na odtwarzanie i wzmacnianie wspólnoty sąsiedzkiej. W pierwszym rozdziale, stanowiącym wprowadzenie do omawianego zagadnienia, zaprezentowano problem badawczy, założenia, cele, metodę i konstrukcję pracy. Następne rozdziały zawierają charakterystykę koncepcji teoretycznej mikrośrodowiska jako miejsca wspólnoty wraz z opisem uwarunkowań historyczno-kulturowych. Rozdział czwarty stanowi próbę odpowiedzi na pytanie, jak kształtować mikrośrodowisko, omówiono w nim specyfikę kształtowania przestrzeni osiedla wspólnotowego, metodologiczne podejście projektowe oraz szerszy, pozaprojektowy aspekt związany z funkcjonowaniem grup społecznych. W przedostatnim rozdziale zaprezentowano studium przypadków – przykłady osiedli dobranych pod kątem czasu powstania oraz możliwości aplikacji do polskich warunków. Rozdział szósty jest podsumowaniem zawartych rozważań, zawiera konkluzje i zarys wyzwań związanych z praktyczną realizacją koncepcji mikrośrodowiska.