Społeczną odpowiedzialność uniwersytetu definiuje się jako dobrowolne działania uczelni, wykraczające poza obowiązek kształcenia i prowadzenia badań, których celem jest poprawa jakości życia ogółu. Mimo że trójczłonowość misji uniwersytetu może sugerować, że jest on społecznie odpowiedzialny „z natury”, wyniki badań pokazują, że społeczna odpowiedzialność nie jest fundamentem, z którego wynikają działania uniwersytetu, lecz raczej dodatkowym elementem jego działalności. USR często jest traktowana przedmiotowo i bagatelizowana, co utrudnia jej rozwój. Jednocześnie otoczenie społeczne postrzega uniwersytet jako inkubator wiedzy i technologii oraz oczekuje, że przyczynią się one do rozwiązania ważnych problemów, takich jak: globalne ocieplenie, zubożenie i rozwarstwienie społeczne, migracje, starzenie się populacji i choroby cywilizacyjne. Uczelnie powinny rozwijać swoją działalność, tak aby sprostać oczekiwaniom i potrzebom swoich interesariuszy oraz zacieśniać współpracę z coraz bardziej zróżnicowanymi grupami reprezentującymi społeczeństwo.

Zaadaptowanie CSV do potrzeb i realiów funkcjonowania uniwersytetu może być kolejnym etapem ewolucji obu omawianych powyżej koncepcji. Może też stanowić odpowiedź na wyzwania, z jakimi mierzy się współczesny uniwersytet – zarówno związane z pogłębiającymi się problemami cywilizacyjnymi i środowiskowymi, zwiększającą się świadomością społeczną oraz oczekiwaniami względem zaangażowania uczelni, jak i wynikające z globalnej konkurencji o studentów i środki finansowe, niezbędne uczelni do rozwoju.

Monografia składa się z sześciu rozdziałów. Trzy pierwsze poświęcono analizie literatury dotyczącej społecznej odpowiedzialności organizacji (rozdział 1), tworzenia wartości wspólnej (rozdział 2) oraz społecznej odpowiedzialności uniwersytetu (rozdział 3). Metodyka badania empirycznego została opisana w rozdziale 4, a jego wyniki omówiono w rozdziale 5. Rozdział 6 poświęcono natomiast przedstawieniu rekomendacji opracowanych na podstawie badania.